Koningin Fabiola overleden (86)

23 oktober 1983 De eerste keer dat ik koningin Fabiola ontmoette, was op een academische zitting naar aanleiding van het 75-jarige bestaan van de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen. Ik praatte de zitting aan elkaar. Fabiola verving haar zieke man, koning Boudewijn. Na afloop van de zitting stonden we beiden buiten te wachten op een auto. Het regende. "U heeft toch een paraplu, mevrouw ?", bekommerde ze zich om mij.

Op 28 mei 1984 volgde een grondigere ontmoeting. Op het paleis van Laken interviewde ik Fabiola voor mijn programma's "Platenpoets" en "Vragen staat vrij". De koningin las de antwoorden voor op vragen die ik eerder bezorgd had. Ze had haar antwoorden keurig voorbereid en ze stonden handgeschreven op een blad dat ze bij zich had. Het interview gebeurde in één opname.

Ik herinner mij haar donkere en ferme stem. Ze wist alles over mijn gezinsleven en over mijn radiowerk. Fabiola kwam over als een bijzonder geïnteresseerde vrouw. Ze koos ook zelf de platen die ik in mijn uitzending zou spelen. Het werden nummers van onder anderen Jaqcues Brel en de Spanjaard Isaac Albeniz, en een stuk van Mozart.

Fabiola had ook voor "Prendre un enfant par la main" van Yves Duteil gekozen. Ik vermeldde dat er van het nummer ook een Vlaamse versie bestond, "Neem eens een kind bij de hand" van Paul Roelandt. Zij zei: "Neem die dan maar."

De brieven die luisteraars hadden geschreven naar aanleiding van haar verjaardag, daar was ze zó blij mee. Ze liet ze meteen kopiëren door haar secretaresse.

1988 Ik werd door het hof gevraagd om eredame te zijn bij Fabiola's bezoek aan de 60-jarigen van Watervliet. Het paleis had vooraf voor gebak, koffie en sangria gezorgd. Het werd een gemoedelijke namiddag waarvan de timing - zoals altijd bij Fabiola - in het honderd liep. De koningin bleef bij iedereen staan om een praatje te slaan. Haar impact was zeer groot.

Onze gesprekken in de auto heen en terug waren zeer informeel. Fabiola sprak over haar jeugd en over haar vader van wie ze (flamenco)gitaar en piano had moeten leren.

In 1995 mocht ik de koningin opnieuw begeleiden, naar de Opera van Antwerpen, waar "De man van La Mancha" werd opgevoerd door het Koninklijk Ballet van Vlaanderen, met onder anderen Ramses Shaffy.

Bij de opening werd het nummer "The impossible dream" gespeeld. Fabiola nam mijn hand vast en zei "dit was het lievelingslied van mijn man (Boudewijn)".

In 2006 kreeg ik een uitnodiging voor het kerstconcert in het paleis naar aanleiding van het Mozartjaar. Na afloop hebben Fabiola en ik gepraat over haar gezondheid. Ze informeerde ook altijd naar mijn kinderen. De koningin bleef altijd zichzelf: een gedreven vrouw met een zeer rijk innerlijk leven. Haar oprechte betrokkenheid was nooit geveinsd.

Zo raakten mijn echtgenoot en ik in 1984 betrokken bij een auto-ongeval. Fabiola heeft toen een brief geschreven om te vragen hoe we het stelden. Ze heeft me ook een paar keer thuis opgebeld. Op mijn verjaardag, en in 1993 toen ik afscheid nam van de radio.

juni 2007 Na de prijsuitreiking van de Koning Elisabethwedstrijd voor piano in Argenteuil vroeg Fabiola mij of ik met haar een sober avondmaal wilde gebruiken op Stuyvenberg. Ik stemde toe. Tijdens de maaltijd viel me alweer haar levendige interesse en luisterbereidheid op.

Eerder op de dag was ik door de warmte in Argenteuil flauwgevallen. Fabiola was bezorgd. "Zal ik een dokter laten komen", vroeg ze. Later op Stuyvenberg informeerde de koningin nogmaals naar mijn toestand. Ik had een wonde opgelopen tijdens mijn val. Ze vroeg of ik een drankje wilde om te bekomen.

Fabiola was conservatief, ja, maar ze was ook zoveel meer. Ze toonde een geweldige interesse in de jeugd en in kunst. Ze gaf ook weinig om uiterlijk vertoon. Voor haar was innerlijke rijkdom belangrijk.

In elk gesprek kwam ook Boudewijn ter sprake. Ze waren het perfecte koppel. Ze voelde het als een plicht zijn verantwoordelijkheden te helpen dragen.  (VRT/Lutgart Simoens)